Seppuku lub też hara-kiri, kappuku i tofuku – japońskie rytualne samobójstwo polegające na rozcięciu mieczem lub sztyletem brzucha, gdzie – według tradycji japońskiej – mieściła się dusza. Rozcięcie brzucha miało być dowodem niewinności samobójcy i okazania szczerości jego zamiarów. Po śmierci był oczyszczany z wszelkich zarzutów
Wykonanie seppuku
Seppuku było przywilejem, prawem i obowiązkiem klasy samurajów. Dokonywane bywało uroczyście, w odświętnych, białych szatach, często w obecności zaproszonych gości, prawie zawsze w obecności specjalnego asystenta, który nazywał się kaishakunin. Był on odpowiedzialny za dekapitulację kończącą rytuał.
Aby przygotować się do śmierci, wojownik pisał wiersz śmierci. Pierwsze cięcie wykonywał poziomo, z lewej strony na prawą. Jeżeli siły pozwoliły, to po nim następowało drugie, pionowe. Mogło ono być przedłużeniem pierwszego lub zaczynać się w jego środku i biec w górę.
Kaishakunin najczęściej był towarzyszem broni samuraja popełniającego seppuku, jego przyjacielem lub wasalem. Miał on obowiązek ścięcia mieczem głowę samobójcy, aby skrócić jego męki. Cięcie powinno być wykonane bardzo precyzyjnie, tak aby głowa pozostała przytwierdzona do ciała fragmentem skóry i nie potoczyła się po ziemi. Często jednak kończyło się całkowitym obcięciem głowy, która spadała na podłogę. Wydaje się, że w większości przypadków seppuku odbywało się w ten sposób, że kaishakunin ścinał ofiarę w momencie wbicia przez nią noża w brzuch, nie czekając, aż ofiara dokona dalszych cięć jamy brzusznej.
W czasie II wojny światowej samobójstwo popełniali, w obliczu klęski, liczni oficerowie japońscy, a ich asystentami byli zazwyczaj inni oficerowie, dobijający ofiarę strzałem w głowę. Rozrywano się przy pomocy granatów.
Tanto – narzędzie rytualnego samobójstwa
Comments